Μπορεί κανείς να δει τι κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα;
Μπορεί κανείς να διαβάσει τι απεγνωσμένα θέλουν να κρύψουν δυο φοβισμένα παιδικά μάτια;
Μπορεί κανείς να νιώσει τον πόνο ενός άδικα τραυματισμένου παιδικού σώματος;
Μπορεί κανείς να σηκώσει το βάρος μιας βάναυσα πληγωμένης παιδικής ψυχής;
Ο δάσκαλος πρέπει να μπορεί!
Πρέπει να έχει την ευαισθησία, πρώτα του ανθρώπου και μετά του επιστήμονα, αλλά και το σθένος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ώστε να χρησιμοποιήσει τη γνώση κι όλα τα επιστημονικά του εφόδια, να κινητοποιήσει μηχανισμούς και υπηρεσίες για να στηρίξει άμεσα κι αποτελεσματικά το μαθητή που η ίδια του η οικογένεια τον έχει θυματοποιήσει.
Ένα παιδί που κακοποιείται μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον δε θα γίνει ποτέ ένας επιτυχημένος κι ευτυχισμένος μαθητή ς. Γιατί πρωταρχικό του μέλημα είναι να κρύψει τα σημάδια του πόνου για να επιβιώσει κι όχι “η ορθή γραφή κι ανάγνωση” στα οποία κάποιοι δάσκαλοι αρέσκονται να περιορίζονται ως φτωχοί συγγενείς! Κι αν καταφέρει να επιβιώσει ως μορφωμένη ζωντανή ύπαρξη και όχι ως αγράμματο ξύλο απελέκητο, ποιος δάσκαλος μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό το παιδί θα έχει καταφέρει να εξοφλήσει και το προπατορικό του χρέος;
Κι αν ακόμα από αγκάθι βγει το ρόδο, ποιος σοφός εκπαιδευτικός μπορεί να εγγυηθεί ότι θα δοθεί στην κοινωνία τελικά ένας ακόμα “καλός κι αγαθός” νέος πολίτης;
Οι επιταγές των καιρών καλούν εμάς, τους δασκάλους, να επιβεβαιώνουμε καθημερινά το λόγο της εκπαιδευτικής μας ύπαρξης: την αγάπη για τους μαθητές μας! Το χωρίς ανιδιοτέλεια, το αληθινό ενδιαφέρον για κάθε παιδί, με ιερό στόχο την ψυχοσωματική ανάπτυξη και εξέλιξη του. Με πράξεις, όχι με λόγια. Με γενναίες αποφάσεις, όχι με το βόλεμα και τη σιωπή! Η σιωπή του δασκάλου δεν μπορεί να είναι χρυσός και πολύ περισσότερο η… αδιαφορία του!
Πολλές φορές το να περιμένουμε μέχρι να δούμε στο παιδί εξωτερικά σημάδια κακοποίησης δεν είναι τίποτα άλλο από τις αναστολές μιας λογικής του “γιατί να μπλέξω τώρα;” που η νοσηρή πλευρά του κοινωνικού συστήματος ανατρέφει και καλοδιατηρεί; Πολύ πριν την κοινοποίηση της ντροπής, σημασία έχει να βλέπουμε εμείς οι δάσκαλοι αυτά που δεν φαίνονται, να ακούμε αυτά που δεν φωνάζουν και να νιώθουμε αυτά που δε λέγονται. Μέσα από ένα τραγούδι, μέσα από ένα σχέδιο ζωγραφικής, μέσα από μια απλή και τρυφερή συζήτηση! Έχουμε χρέος να διεκδικήσουμε για τους μαθητές μας ένα Σχολείο πάροχο ποιοτικής και χρήσιμης επιστημονικής γνώσης, έναν χώρο που θα εξασφαλίζει στα παιδιά χρόνο και κατάλληλες συνθήκες ελεύθερης έκφρασης και αληθινής επικοινωνίας.
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν εμείς, οι λειτουργοί του εκπαιδευτικού συστήματος, πίσω από ξενόφερτα θεωρητικά τσιτάτα και μηχανιστικές έρευνες, πεφωτισμένες ημερίδες διαμαρτυρίας και φιλεύσπλαχνες συγκεντρώσεις του συρμού, για να μη βάλουμε όρια και για να αποφύγουμε τη μεγάλη μας ευθύνη για δράση! Γιατί έτσι δεν αποφεύγουμε απλώς την ευθύνη, την εξαφανίζουμε πίσω από τις προσδοκίες μας και εκούσια γινόμαστε συνεργοί ενός τραγικού εγκλήματος εις βάρος των παιδιών, των παιδιών μας! Ας σταματήσουμε πια να μιλάμε στα παιδιά για “παντεσπάνι” όταν καλά γνωρίζουμε ότι τους λείπει το “ψωμί”!
Για να τραγουδήσουμε το δάκρυ… για να χρωματίσουμε το σκοτάδι. Για να κερδίσουμε περισσότερα παιδικά χαμόγελα!
…για το Σταύρο που κουβαλάει το σταυρό του
Δεκέμβριος 2009
Ερμιόνη Δελή
Εκπαιδευτικός-Ζωγράφος
Υποψήφια Διδάκτορας
Πανεπιστημίου Αιγαίου